در ادامه این مقاله می‌خوانید
آشنایی با مفهوم iso در عکاسی
چگونگي تغییر ايزو در دوربین های مختلف، متفاوت است. برخی از روش های متداول برای تغییر ايزو عبارتند از:
- قبل از اين که قادر به تغيير ايزو باشيد، حالتی را برای دوربین خود انتخاب کنید که امکان تغییر ايزو در آن وجود داشته باشد.
- برای اين منظور، از حالت Auto خارج و یکی از حالت های Manual، Shutter Priority، Aperture Priority یا Program را انتخاب کنید (انتخاب حالت های Aperture Priority یا Manual بهتر است)
- در بیشتر دوربین های DSLR سطح مبتدی و دوربین های بدون آینه، باید یک منو را باز کرده (به احتمال زیاد نام اين منو “quick menu” است) و بخش مربوط به ايزو را پیدا کنید. در این قسمت می توانید مقدار دلخواه خود را برای ايزو انتخاب کرده یا آن را به حالت خودکار (Auto) تنظیم کنید.
- در دوربین های رده بالاتر، ممکن است بر روی دوربین یک دکمه اختصاصی برای تنظيم ايزو وجود داشته باشد. برای تغییر تنظیمات ايزو، این دکمه را فشار و یکی از دکمه‌های چرخان را بچرخانید. اگر دکمه ای با برچسب “ISO” وجود نداشته باشد، ممکن است در دوربین شما این امکان وجود داشته باشد که یکی از دکمه ها را برای تنظيم ايزو، برنامه یزی کنید.
- سایردوربین‌ها احتمالا یک دکمه چرخان دارند که تنظیمات مختلف ايزو بر روی آن دارای علامت هستند. دارا بودن چنين امکانی، تنظیمات ايزو را بسیار راحت تر خواهد کرد.
در صورتی که نمی دانید از چه قسمتی بايد به تنظیمات مربوط به ايزو دسترسی داشته باشيد، بهتر است به دفترچه راهنمای آن مراجعه کنيد. در بيشتر زمان هايی که در حال عکاسی هستيد و به خصوص در شرايطی که نور محيط کم باشد و قصد داشته باشيد بدون سه پايه يا فلش عکس بگيريد، لازم است تا پارامتر ايزو را تغيير دهيد. به همين دليل، بايد چگونگی تغيير تنظيمات ايزو را ياد بگيريد.
در زمان عکاسی از چه ايزويی بايد استفاده کرد؟
بسياری از عکاسان، اصول مربوط به ايزو را می دانند؛ اما در زمان عکاسی مطمئن نيستند که از چه مقداری بايد برای ايزو استفاده کنند. در عمل، فقط يک دليل برای وجود طيف وسيعی از تنظيمات ايزو وجود دارد و آن هم اين است که شرايط مختلف عکاسی، نياز به ايزوهای مختلفی دارند. در ادامه برخی از شرايطی که در زمان عکاسی با آن روبه رو می شويد، بيان مي کنيم:
چه زمانی بايد از مقدار کمی برای ايزو استفاده کرد
همان گونه که در قسمت های قبل بيان شد، همواره بايد سعی کنيد تا در هر زمان ممکن، از کم ترين مقدار ايزو (ايزوی پايه) دوربين خود که به طور معمول 100 يا 200 است، استفاده کنيد. در صورتی که نور زيادی وجود داشته باشد، شما در انتخاب ايزوی پايين آزادی عمل داريد تا ميزان نويز تصوير را به کم ترين مقدار ممکن برسانيد.
در محيط های کم نور يا تاريک هم می توانيد از مقدار کمتری برای ايزو استفاده کنيد. به عنوان نمونه، در صورتی که دوربين شما بر روی سه پايه يا ميز قرار دارد. از آنجايی که لرزش دوربين وجود ندارد، می توانيد از مقادير کمتر ايزو استفاده کرده و روشنايی تصوير را بواسطه سرعت شاتر طولانی افزايش دهيد. با اين حال، به خاطر داشته باشيد که در سرعت شاتر طولانی، هر چيزی که در حال حرکت باشد، شبيه به روح ظاهر خواهد شد.
در اين تصوير، برای حفظ جزئيات، ايزوی دوربين به کمترين مقدار ممکن تنظيم شده است و برای افزايش روشنايی تصوير از سرعت شاتر طولانی برابر با 5 ثانيه استفاده شده است. فرد نشسته، هيچ حرکتی ندارد و فردی که نقش روح را در اين تصوير بازی می کند، برای لحظه کوتاهی قدم برداشته است.
چه زمانی بايد از مقدار زيادی برای ايزو استفاده کرد
اگرچه استفاده از مقادير کمتر در ايزو، ايده آل خواهد بود؛ اما موقعيت های زيادی وجود دارند.
در آن برای ثبت تصوير خوب، بايد از مقادير بالايی برای ايزو استفاده کنيم.
در بيشتر مواقع، اولين دليل براي استفاده از ايزويی با مقدار زياد، از بين بردن تاري ناشی از حرکت است.
شما بايد بين تصوير واضح با ايزوی بالا و تصوير تار با ايزوی پايين، يکی را انتخاب کنيد. به تصوير زير نگاه کنيد:
از سرعت شاتری برابر با 1/2000 ثانيه و ايزوی 800 استفاده شده است در اين مورد، برای ثبت واضح پرنده های در حال پرواز، از سرعت شاتر 1/2000 ثانيه استفاده شده است. در صورتی که از ايزوی 100 برای ثبت اين تصوير استفاده می شد، به منظور روشن تر شدن تصوير، بايد سرعت شاتر را به مقدار 1/250 ثانيه تنظيم می‌کرديم. با اين تنظيمات، از آنجايی که سرعت پرواز پرندگان زياد است.
عدم وجود نور کافی برای ثبت تصویر
در حالت کلی، هنگامی که نور کافی برای ثبت تصويری روشن و واضح وجود نداشته باشد، بايد ايزو را افزايش دهيد. به عنوان نمونه، هنگامی که قصد عکاسی در داخل خانه و بدون سه پايه و فلش را داريد، برای ثبت تصويری بدون تاری، بايد ايزو را روی عدد بالاتری تنظيم کنيد. همچنين هنگامی که سوژه عکاسی در حال حرکت سريع باشد، تنظيم ايزو روی عدد بالاتر، ضروری خواهد بود.
در بسياری از دوربين ها، امکان تنظيم خودکار ايزو (Auto ISO) وجود دارد که هنگام عکاسی در محيط های کم نور، بسيار عالی عمل می کند. در اين حالت، شماره بيشترين مقدار دلخواه برای ايزو را وارد می کنيد و دوربين از آن مقدار تجاوز نمی کند. برای محدود کردن ميزان نويز تصوير، بهتر است بيشترين مقدار ايزو در حالت خودکار را به 800، 1600 يا 3200 تنظيم کنيد. نکته منفی در حالت خودکار اين است که با رسيدن به بيشترين مقدار ايزو، دوربين شروع به طولانی تر کردن سرعت شاتر خواهد کرد که منجر به افزايش تاری ناشی از حرکت می شود.
